Lögin sem komu út þegar maður var 16 ára eru svolítið svakaleg. Líklega plús mínus tvö-þrjú ár. En maður minn. Er einhver hrollur til sem jafnast á við hrollinn að vera 16 ára plús mínus tvö-þrjú ár? Ekki að ég ætli að … en maður minn. Zombí. Zohombí.
Svona er lífið þá héðan í frá, færiband ofan í gröfina, enginn tími til að paufa með ljá, dauðinn stendur bara með teljara eins og dyravörður og klikkar við hvern sem rambar yfir þar til er húsfyllir og einhver þarf aðeins að bíða, ekki ryðjast fram fyrir!
Eftirlætis karakterinn minn í Sjálfstæðu fólki er bóndinn sem birtist aðeins á mannamótum til að minnast á að nýjustu vísindarannsóknir hans leiði í ljós að mannskepnum sé vanreiknaður lífaldur, hann dugi ekki til að vinna sig upp úr skuldinni við kaupmanninn, kaupfélagið, bankann, mafíuna …
Nýverið hafa verið gerðar nokkrar tilraunir til að ræða stéttir. Á Íslandi. Og á íslensku. Hvers vegna verða Íslendingar svona reiðir þegar sú hugmynd er viðruð að stéttir séu til? Ekki í merkingunni fagstétt, ekki í merkingunni kyn, ekki í merkingunni upprunaland, heldur í merkingunni stétt. Ég meina reiðir. Allar varnir gjósa upp. Eins og vegið sé að sæmd þinni, persónulega, með annars frekar solid, viðurkenndri pælingu. Stétt er ekki skoðun, ekki frekar en þróunarkenningin, þyngdaraflið eða loftslagsbreytingar.
Það er heldur lágskýjað í dag.
– Og hvað með það? Ég hef séð þokubakka læðast eftir dalverpum, meira að segja þoku í borg, ég flaug einu sinni gegnum ský og raunar skýjum ofar, ég hef horft ofan frá niður á ský sem voru töluvert hærri en þessi og margoft, ég segi margoft, séð enn lægri ský, þéttari ský, gisnari ský, ský eru gagnleg, hvar værum við án skýja, eitthvað þarf að ferja allt þetta regnvatn, hefurðu ekki séð hvernig rakinn getur sest á rúður, bara venjulegar rúður heima hjá þér, það er sama lögmál, bara spurning um uppgufun og þéttleika, það er ekkert flókið við þetta, væri ekki nær lagi að skoða myglusveppinn heima hjá sér áður en menn fara að þusa um skýjafar út og suður? Hver veit nema það verði hreint skýlaust á morgun, það gekk hér á með skýlausum himni dag eftir dag sumarið 2014, ég meina hreint alveg skýlausum. Það vantaði ekki döggina fyrir því.
Í kommentaþræði um þessi mál inni á Facebook-hópnum Menningarátökin minnist einn maður á að það hefði að ósekju mátt þýða meira af verkum Pierres Bourdieu á íslensku. Ég held að það sé rétt. Og ég mætti lesa aðeins meira af honum sjálfur.
Um helgina leit ég í göngu sem er haldin árlega, kringum daginn sem Rosa Luxemburg var myrt. Það var 15. janúar 1919, gangan var í þetta sinn haldin þann fjórtánda. Hellingur af barmnæluprýddum, fánaberandi kommúnistum. Kannski óttast fólk að það vaxi á það svona barmnælur ef það fellst á hugtakið stétt. Springi út á þeim eins og bólur, barmnælur með skammstöfunum sem marka ágreining milli ólíkra hópa marx-lenínista sem öllum öðrum er alveg sama um.
Einn maður spyr: hvað ertu alltaf að blanda Engeyjarættinni í málið, þóttistu ekki vera að tala um stéttir?
Annar minnist á gúlagið.
Ég kann ekki lengur að halda þræði í lengri greinum. Kann ekki að skrifa þær, á ég við. Einu sinni gerði ég ekkert nema það. Breytingar eru skrítnar, eins og Zenó frá Eleu sagði.
Í dag lærði ég að af þremur og hálfri milljón íbúa Berlínarborgar eru aðeins um 300.000 fædd og uppalin í borginni. Undir 10%.
Kannski óttast sumir Gúlagið. Ég held að fleiri óttist að kommúnistar (les: þeir sem segja að stéttamismunur sé til og vilja gera eitthvað í því) hafi rétt fyrir sér og einmitt þess vegna þurfi að gæta þess að heyra ekki röksemdir þeirra, þá gæti maður endað á að vera irrelevant. Réttmæti einhvers konar kommúnisma, það er bara veikróma grunur. Irrelevansí kommúnista er grjóthörð staðreynd, svo lengi sem við stöndum saman um að leggja ekki við hlustir. Og það gerum við, því það eina sem er verra en Gúlagið er að vera irrelevant.
Hann var svo irreverent að hann varð irrelevant. Og öfugt. Málinu óviðkomandi.