– Hver var þessi kona sem heils­aði okkur og faðm­aði inni á flugstöðinni?

– X?

– Ha? Var þetta X? X Y‑dóttir?

– Já.

– Nei.

– Jú, Haukur, þegar við sáum hana sagði ég meira að segja X, hæ!

– Ég heyrði það ekki.

– Haukur …

– Hræði­legur með andlit. Ég hef sagt þér það.

– Ég vissi ekki að þetta væri á þessu stigi …

– Það vantar allt samhengi hérna. Ég þekki mann­eskjur ágæt­lega út frá samheng­inu. Ef ég hefði séð hana í tilteknum félags­skap á tilteknum stað hefði ég getað ályktað hver þetta væri, en flug­völlur segir manni ekki neitt …

– Ég sá alveg að þú varst eitt­hvað skrít­inn við hana en hélt það væri kannski bara út af einhverju sem …

– Er hún búin að fara í klippingu?

– Já, hún er kannski með aðeins styttra hár …

– Gráhærð­ari en síðast?

– Nei nei, hún var alltaf …

– Ég þarf að leið­rétta þetta við hana. Er það ekki? Ég stóð bara þarna og beið eftir að þið klár­uðuð samtalið, eins og … en ég get ekki sagt henni, hvað á ég að?

– Þú finnur út úr því þegar við lendum.

---

Nokkrum klukku­tímum fyrir flug fletti ég upp áhrif­unum sem ég hef á andrúms­loftið með svona flandri. Sjálfsagt eru nokkur skekkju­mörk á því öllu en reikni­vélin sem ég opnaði sagði að flug­vélin myndi losa rúmt tonn af kolt­ví­sýr­ingi á hvern farþega fram og til baka. 1,2 tonn eða svipað og að aka nettri bifreið til og frá vinnu innan borgar í eitt ár.¹ Þá hvarfl­aði að mér að sigl­ingar væru ef til vill umhverf­i­s­vænni, kannski væri ferjan Norræna ábyrg­asta leiðin til að yfir­stíga hafið, en það er hún víst ekki, vélknúin skip menga jafn­vel meira á hverja farþega­mílu en farþega­þotur. Segja þeir. Sólknúin skip eru enn sem komið er varla til. Segja þeir líka.

Um daginn barst kolat­ann­krem inn á heim­ilið, fyrst í setn­ingum sem var beint að mér en ég meðtók ekki nema rétt svo veru­fræði­lega, að kolat­ann­krem væri til,² svo birt­ist túban skyndi­lega á skrif­borð­inu mínu, svört túba í svörtum kassa með svörtu tann­kremi sem á að gera tenn­urnar hvítar. Nótt­ina fyrir flug bar ég loks túbuna inn á bað, kremið á burst­ann og burst­ann upp í munn. Á meðan tann­hold mitt sortn­aði af kolakrem­inu, þvert á spár og þó fyrir­sjá­an­lega, komst ég að þeirri niður­stöðu að segl­skip væru líklega eina leiðin til að ferð­ast yfir haf án þess að kynda undir komandi hamfarir.

Þegar ég stíg inn í svefn­her­bergi liggur Dísa hlæj­andi í rúminu. Ég spurði hvort það væri tann­kremið, sebrarönd­ótt bros mitt, en hún var að hlæja upp úr draumi: hana dreymdi að ég hefði fundið leið til að knýja skip með dýrum: ég raðaði fjölda ólíkra dýra upp á þilfar og segði þeim að dilla sér í lend­unum, þá þyti skipið áfram eins og Star Trek-geim­far í vörpudrifi.

Jafn­vel fram­sækn­asta verk­fræði á enn ekki roð í draumvísindin.

---

Eftir að fresta umræðum um afkára­lega vangetu mína í að greina andlit heims­ins hvert frá öðru lokuðum við augunum og hlust­uðum á podköst, ég í hægra eyra, Dísa í vinstra. Miranda July las eina smásögu eftir sig og aðra eftir höfund sem ég náði ekki nafn­inu á, ég flaut milli svefns og sögu en man að annarri sögunni lýkur á eigin­manni sem stingur bjór­flösku upp í enda­þarm­inn á sér í leit, ef ég skildi rétt, að meiri nánd við konuna sína. Svo lentum við. Ég ákvað að á flug­stöð­inni skyldi ég finna mann­eskj­una sem ég þekkti en kann­að­ist ekki við og útskýra hvernig væri í pott­inn búið, afsak­aðu mig inni­lega, ég er alltaf að lenda í þessu, veit ekki hvað er að mér, og ef vel færi myndum við hlæja saman.^{3 4}

---

– Flug­freyj­urnar, þær gleymdu að fara með örygg­is­dans­inn, er það ekki?

– Ha?

– Ritúal­inn, vestin og grím­urnar, þær fóru ekkert í gegnum hann, er það?

– Það er allt hérna í þessum bæklingi, það er örugg­lega bara komið í hann í staðinn.

– Nei, það hefur alltaf verið bæklingur líka. Þær verða að, það er alveg skýrt, einhverjar reglur, hlýtur að vera, þær mega ekki sleppa sýningunni.

– Hvað ætlarðu að gera? Biðja um prívatsjó?

---

Ef ég nefni flug­fé­lagið fer það sjálfsagt í mál við mig — enda get ég ekki fært neinar sönnur á þetta, kannski sýndu þær okkur hvernig súrefn­is­grím­urnar falla úr hand­far­ang­urs­geymsl­unni og brýndu fyrir foreldrum að bjarga sjálfum sér fyrst, börn­unum svo, án þess hrein­lega að ég tæki eftir því, með hugann við allt hitt, og nú vorum við lent, alltof seint að byrgja brunn­inn fyrst flug­vélin hrap­aði ekki í hann hvort eð er.

Á meðan ég reyndi að vekja áhuga Dísu á þess­ari vöntun án þess að hljóma eins og eldri borg­ari í leit að söku­dólgi, orsaka­valdi bein­verkja og alls sem er að, stakk ég íslensku simkorti í símann minn, kveikti á honum og leit yfir skila­boð. Maður úti í bæ blogg­aði um þig, sagði vinur minn. Ég opnaði hlekk og las færslu um ungan mann sem vildi breyta heim­inum en áskotn­að­ist þá húfa, honum til mikillar gleði. Blogg­ar­inn sagði að setn­ingin um húfuna væri besta setn­ing sem hann hefði lesið frá unga mann­inum. Fögn­uður yfir húfum væri áreið­an­lega meiri gjöf til heims­ins en efasemdir um húsag­ann og allt það. Síðar í haust mun ég fagna aldar­fjórð­ungsaf­mæli gráu háranna minna en er þó ekki fyrr lentur á Reykja­nesi, varla búinn að teygja mig í hand­far­ang­urs­hólfið, rétt búinn að fatta að það vant­aði þennan leik­þátt þarna í flugið, þegar ég er uppnefndur og vændur um að vera ungur maður.

Að öllu saman­lögðu blasti við að eitt­hvað hefði dottið úr lið á leið­inni yfir hafið.

---

Um síðustu alda­mót var útbreidd þessi hugmynd, sem ég var annars búinn að gleyma, að það sé misbeit­ing á ritmáli að beina því að öðru fólki og yfir­valdi enda eigi maður alltaf sitt­hvað ósagt um sig og sína húfu. Hvernig afmarkar maður svona tíma­bil? Milli múrfalls og banka­hruns? Milli Bush og Bush? Ár eftir ár skrif­uðu allir um húfurnar sínar, og höfðu orð á því í viðtölum, mikil­vægi þess að aðrir héldu sig við það líka, hver við sína húfu. Þeir töluðu um þetta á börum, kaffi­húsum⁵ og fundum, stundum á fundum um húfur og erindi hverrar húfu, en ekki síður á fundum sem áttu að snúast um annað, en lauk þó iðulega á nokkrum orðum um húfur. Eða orðum um orð um húfur — hversu brýnt það væri að orðin fengju að snúast um húfur og að annar­leg sjón­ar­mið yrðu ekki til þess að orðunum yrði aftrað frá því að snúast um húfur, nú þegar þau væru loks­ins frjáls. Hvað húfur varðar.

Emma Goldman sagði — hérumbil: Ef ég má ekki dansa vil ég ekki þessa bylt­ingu.⁶ Ef ég mætti ekki skrifa um húfur myndi ég heldur ekki setja niður orð um húsag­ann. En ef þú vilt ekki lesa um húsag­ann áttu ekki heldur orð í húfunni minni. Það sagði ég.⁷

---

Þú stígur um borð í þennan hólk, spennir belti, dokar við. Ef allt er með felldu setja flug­freyj­urnar upp gular grímur og fremja nokkrar æfðar bend­ingar þar til vélin tekst á loft, þú líður út af og vaknar í allt öðru landi. Hver sem tekur þátt í skamm­hlaupi af þeirri stærð­ar­gráðu hættir um leið á að verða fyrir neista­flugi, lenda í svolít­illi skamm­hlaupa­hríð. Það er vel þekkt.

– Náðirðu að leið­rétta þetta við X?

– Ég fann hana ekki. Sendi henni kannski línu. Fann tösk­una þína.

Sumir segja að sálin ferð­ist ekki hraðar en hestur. Hver sem vill vera samferða sjálfum sér, skamm­hlaupa­laust, ætti því að takmarka ferða­hraða sinn við um 60 kíló­metra á dag, en geti annars dottið úr synci.

Útblást­urs­reikni­vélin segir að ég geti aftur­kallað flugt­ví­sýr­ing­inn og endur­heimt hita­stigið eins og það var fyrir flug með því að gróð­ur­setja sex tré.