Í gær gerði ég mér ferð í bóka­búð og í bíó. Það var betra en ekkert – og bíóið var raunar miklu betra en ekkert. Þar sá ég mynd­ina Selbst­k­ritik eines bürgerlichen Hundes – Sjálfs­gagn­rýni borg­ara­legs hunds – hún er frábær. Þetta er í fyrsta sinn sem ég sé nýja þýska kvik­mynd, úr mínum samtíma, sem ég er feginn að hafi verið gerð. Eftir að lesa grein Hrafn­kels Úlfs Ragn­ars­sonar í nýjasta árgangi Byltíngs, „Fegurð sem andstæðan við bið“, er jafn­vel freist­andi að segja að sitj­andi þarna inni í bíósalnum hafi ég hreint ekkert beðið.

Í grein­inni leggur Hrafn­kell út frá orðum Khalil Gibran: „Við lifum aðeins til þess að uppgötva fegurð. Allt annað er bið í mismun­andi myndum.“ Greinin er stutt en skörp og svolítið hugrökk eins og margt sem birt­ist nú frá tilkom­andi heim­spek­ingum. Khalil Gibran þekki ég aðeins af áletr­aðri töflu sem hékk á vegg foreldra minna þegar ég var barn, með visku­molum um hjóna­bandið: Fyllið skál hvort annars en drekkið ekki úr sömu skál, og svo fram­vegis. Vinsæl spak­mæli sem hefði ekki hvarflað að mér sjálfum að gefa frek­ari gaum á árunum þegar ég reyndi að vaxa upp úr öllu.

Síðustu daga hef ég að mestu leyti verið að bíða – nema þarna í kvik­mynda­salnum. Sjálfs­gagn­rýni borg­ara­legs hunds hitti mig. Ég mæli með henni við alla þá sem sakna súrreal-komm­ún­ískra gaman­mynda og hafa beðið þess að einhver tæki upp þráð­inn frá Buñuel, Rohmer og Godard án þess að endur­taka eða afrita þá.¹ Þetta er samtímamynd.

Þetta er færsla um þrjá daga, 382, 381, 380, skrifuð um miðbik þess fjórða, dags 379. Ég man ekki til þess að fyrstu tvo dagana í þess­ari runu hafi neitt markvert gerst. Tíminn líður af víta­verðu gáleysi. 21 dagur liðinn alls, af 400 – frá því að ég hóf taln­ing­una hef ég þá lokið rúmum fimm prósentum göng­unnar til móts við fertugt. Ég er engu vísari.